Սկսում եմ կարդալ, սակայն մտքիս մեջ հաշվում եմ 1, 2, 3,
4 երևի կվերջանա, դեռ կարդում եմ 5, 6, 7,
8, էլի չավարտվեց 9, 10 շարունակում եմ աչքերս
աջ ու ձախ տանել՝ կարդալով ամեն մի բառ և փորձելով ամեն բառի մեջ իմաստ գտնել:
Ահա և վերջ, ավարտվեց, արդեն հասել էի 60-ին: Կարդում եմ Կարեն Անտաշյան, ժամանակակից հայ
գրող: «Կանաչ ոգիներ», «Սերը ծիրանի ժամանակ», «Ինքնագիր» և …(չեմ էլ հիշում ինչ):
Ստեղծագործություններ, որոնք կարդալիս ոչինչ չեմ զգում: Մեջս ոչինչ չի խառնվում, ինչպես հաճախ լինում
է այլ գիրք կարդալիս: Կարդալու ամբողջ
ընթացքում միայն մի ցանկություն ունեի, որ երբևէ չեմ ունեցել այլ բան կարդալիս, ցանկանում
էի որքան հնարավոր է շուտ ավարտել: Սպասում
էի ավարտին ու շարունակում մտքիս մեջ հաշվել: Ավարտվեց, վերջապես: Ավարտեցի. նա պարզապես մեկն է հազարավոր մարդկանցից, որոնք գուցե
չունեն տաղանդ, կամ ունեն (շատ քիչ) ու գրում են:
