Հինգերորդ դասարանում էի. ինչպես անցած տարիներին, այդ տարի նունպես մեծ խանդավառությամբ սպասում էի սեպտեմբերի 1-ին: Առավոտյան արթնացա ու չգիտեի ո′ր ուղղությամբ գնալ, ո′ր ուղությամբ շարժվել: Կանգնած էի երկընտրանքի առաջ: Գնալ նույն ուղո՞վ, թե՞ սկսել նորը` անսպասելին, տարօրինակն ու արկածներով լեցունը: Դեռ կրթահամալիր չմտած` կրթահամալիրն արդեն տվեց ինձ ամենակարևորը` ինքնուրույնություն, որ կրում եմ ինձ վրա ամեն օր , ամեն ժամ և կրելու եմ մինչև կյանքիս վերջ: Ինքդ ընտրել ճանապարհդ, կատարել որոշում , ուրեմն կարողացի′ր հետո պատասխանատու լինել հենց քո կատարած որոշման համար: Ինքդ ես որոշել` դեպի ուր քայլել և ճանապարհին միայն ինքդ քեզ մեղադրելու հնարավորություն ունենալ (այլ կերպ չէր էլ կարող լինել, ուրիշին մեղադրել չէիր էլ կարող, չէ՞ որ ինքդ էս ընտրել): Սա էր, որ տվեց կրթահամալիրը, ընտրել մենակ, ինքնուրույն, առանց ծնողների միջամտության, առանց ինչ-որ մեկի: Հետաքրքիր է, դեռ կրթահամալիր ոտք չդրած` արդեն այն տվել էր ինձ ամենակարևորը: Մտա կրթահամալիր, ու…տարօրինակ էր. Աթոռներ` կախված պատերից, ջահեր, որոնք այնքան էլ ջահեր չէին, այլ ինչ-որ դույլեր և անձրևանոցներ: Ես, աշակերտի դասական կամ, եթե կուզեք, ավանդական օրինակ` սև և սպիտակ հագնված, մի փոքր վախեցած, մյուսները` համադասարանցիններս (հիմա արդեն` սովորղները)` գունավոր, պայծառ:
Լուռ էի, քաշված մի կողմ, ինքս իմ մեջ, մնացածը (դե նույն համադասարանցիներս) ազատ, գժոտ, լեցուն էներգիայով և կյանքով: Դե սկզբի համար շատ տարօրինակ էր, բայց սա իմ որոշումն էր: Հաջորդ օրը ամեն ինչ այլ էր, ես նույնպես գունավոր էի, մի քիչ դուրս եկած անկյունից և ինքս իմ միջից: Եվ այսպես ամեն օր ինտեգրվում, փոխվում և դառնում էի այլ: Ամեն օր նոր արկածներ, կյանք, մարդիկ, սերեր, զգացմուքներ, ապրումներ, ժպիտներ լիքը-լիքը: Ճամփորդություններ, վայրեր,
բացահայտումներ: Այսօր արդեն անցել է 8 տարի:
2015 թվական. Մայիս 2.
Հետևում են բոլոր իրադարձությունները, հետևում են մարդիկ, հետևում են բոլոր այն վայրերը, որտեղ եղել եմ: Բայց հետևում չեն և երբեք չեն էլ լինի այն բնավորության գծերը, այն զգացմունքները, ապրումները, այն ամենը, ինչ տվեց կրթահամալիրը, և կրում եմ ինձ վրա: Հետևում չեմ «Ես»:
Կրթահամալի′ր, նայի′ր ինձ, հիմա «Ես» ես եմ: Ես քո հղկածն եմ, փոխածն ու սարքածը, քո արարածն եմ, կրում եմ մեջս քո տվածը, գուցե քեզ:
Ես այնպիսին եմ, ինչպիսին դու ինձ սարքեցիր, ինչպիսին կուզեիր տեսնել: Դու իմ մեջ ես, քեզ չեմ ասում ցտեսություն և չեմ էլ կարոտելու, որովհետև այն ամենը և այն մարդիկ, ովքեր մեր մեջ են, միշտ մնալու են մեր մեջ: Եվ նրանց կարոտել անհնար է: Եվ ցտեսություն կամ հաջողություն ասելն էլ անիմաստ, չէ՞ որ բաժանում չկա:
Ուղղակի ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ եմ:
Հ.Գ. Ինչքան ջերմություն կա մի նկարում: Հիշում եմ տարիներ առաջ ես էի վազում Տիարին ընդառաջ ու գրկում պինդ-պինդ: