пятница, 27 июля 2012 г.

Ինչպես է ապրում ներկայիս ազատ կոչվող երկրի սահմանամերձ գյուղի բնակչուհին…


Չինարին գյուղ է Հայաստանի Հանրապետության Տավուշի մարզում, Ախինջա գետի աջափնյակում։ՀԵնց այնտեղ Երկրի սահմանամերձ գյուղի փոքրիկ բնակչուհին՝ 12- ամյա Սոնան զրկված է ամեն ինչից՝ հագուստից,ուտելիքից և նույնիսկ հոր ջերմությունից:Ամեն ինչի մասին խոսում է թաղծոտ աչքերով,իսկ մոր մասին խոսելիս դեմքին ժպիտ է գալիս:Արցունքներով լցված աչքերով է պատմում թե ինչպես է հայրը նրան ծեծում,իսկ պատճառը այնքան էլ լուրջ  չէ:Նա հոր կողմից վերջին անգամ ծեծվել էր նրա համար, որ  դրսում խաղացել էր, այդ մասին պատմեց Սոնան՝ անչափ վախեցած:Սոնան անընդհատ կրկնում էր,որ հայրը վատն է և որ նրան չի սիրում:Սոնան ունի 2 եղբայր և 2 քույր:Քույրերն ու եղբայրները նույնպես զրկված են՝հագուստից,ուտելիքից:Գյուղի բնակիչներից տեղեկացա,որ Սոնայի հայրը ունի բավարար եկամուտ իր երեխաներին որոշ չափով  բարեկեցիկ պահելու համար:Սակայն այդ գումարը ծառայում է մեկ այլ ոչ կարևոր հարցի համար:Սոնան պնդում էր,որ տանը հաց չի լինում ուտելու և այդ պատճառով նա սոված է մնում:Նա լացում է և բղավում,որ իրեն մի փոքր հաց տան:Ականատես եղա այն պահին,երբ Սոնան  գետնից հավագում էր, ինչ որ փչացած հատապտուղներ և ուտում:Իսկ նրա մայրը՝ 31 ամյա Հասմիկը պնդում է,որ տանը կա բավարար չափով ուտելիք:Սոնան դպրոց է հաճախում,նա այս տարի 3-րդ դասարանում պետք է սովորի:Սոնան ասեց,որ լավ է սովորում և շարունակելու է լավ սովորել,որպեսզի մեծանա և դառնա բժշկուհի:Խոստացավ, որ բոլորին բուժելու է:Իսկ վերջում ժպիտով, բայց արցունքոտ աչքերով մի գեղեցիկ պար և երգ իր կատարմամբ նվիրեց ինձ և հաջողություն մաղթեց  և ասեց,որ հաջորդ անգամ նորից գամ,որպեսզի միասին գնանք խոտ հավագելու:

Լիա Մովսիսյան