Չինարին գյուղ է Հայաստանի Հանրապետության Տավուշի մարզում, Ախինջա գետի
աջափնյակում։ՀԵնց այնտեղ Երկրի սահմանամերձ գյուղի փոքրիկ բնակչուհին՝ 12- ամյա Սոնան զրկված է ամեն ինչից՝ հագուստից,ուտելիքից
և նույնիսկ հոր ջերմությունից:Ամեն ինչի մասին խոսում է թաղծոտ աչքերով,իսկ մոր մասին
խոսելիս դեմքին ժպիտ է գալիս:Արցունքներով լցված աչքերով է պատմում թե ինչպես է հայրը
նրան ծեծում,իսկ պատճառը այնքան էլ լուրջ չէ:Նա
հոր կողմից վերջին անգամ ծեծվել էր նրա համար, որ
դրսում խաղացել էր, այդ մասին պատմեց Սոնան՝ անչափ վախեցած:Սոնան անընդհատ կրկնում էր,որ հայրը
վատն է և որ նրան չի սիրում:Սոնան ունի 2 եղբայր և 2 քույր:Քույրերն ու եղբայրները
նույնպես զրկված են՝հագուստից,ուտելիքից:Գյուղի բնակիչներից տեղեկացա,որ Սոնայի հայրը
ունի բավարար եկամուտ իր երեխաներին որոշ չափով
բարեկեցիկ պահելու համար:Սակայն այդ գումարը ծառայում է մեկ այլ ոչ կարևոր հարցի
համար:Սոնան պնդում էր,որ տանը հաց չի լինում ուտելու և այդ պատճառով նա սոված է մնում:Նա
լացում է և բղավում,որ իրեն մի փոքր հաց տան:Ականատես եղա այն պահին,երբ Սոնան գետնից հավագում էր, ինչ որ փչացած հատապտուղներ
և ուտում:Իսկ նրա մայրը՝ 31 ամյա Հասմիկը պնդում է,որ տանը կա բավարար չափով ուտելիք:Սոնան
դպրոց է հաճախում,նա այս տարի 3-րդ դասարանում պետք է սովորի:Սոնան ասեց,որ լավ է սովորում
և շարունակելու է լավ սովորել,որպեսզի մեծանա և դառնա բժշկուհի:Խոստացավ, որ բոլորին
բուժելու է:Իսկ վերջում ժպիտով, բայց արցունքոտ աչքերով մի գեղեցիկ պար և երգ իր կատարմամբ
նվիրեց ինձ և հաջողություն մաղթեց և ասեց,որ
հաջորդ անգամ նորից գամ,որպեսզի միասին գնանք խոտ հավագելու:
Լիա
Մովսիսյան