Հրապարակախոսություն
Ապրում ենք,ապրում
ենք այս երկրում, մտածելով, որ ամեն ինչ լավ է, մեր երկիրն է, որ կա, մարդիկ ազատ են,
շնչում են, անում են այն, ինչ ուզում են, իհարկե, կան վատ ապրողներ, դե
ոչինչ, մի քանի գրոշ կշպրտենք…
Ապրում ենք ու մտածում
միայն մեր մասին, չէ ես չեմ ասում ապրիր միայն ուրիշների համար, ապրիր նախ քեզ համար, իսկ հետո՝
կողքինիդ համար: Ապրում ես, երբ
կողքիդ մարդուն ծեծում են, սպանում, բայց դու կանգնած ես ու չես էլ մտածում, որ դու
կարող էիր լինել նրա տեղը: Դու չես մոտենումու
չես օգնում `վախենում ես, որովհետև վախկոտ ես: Դու նստում ու տեսնում ես, թե ինչպես են խափում քեզ նման երկու աչք ունեցող մարդուն: Դու խոսում ես, երբ համարձակ ես,
իսկ մյուսը չի խոսում, լուռ նայում է: Մյուսը չի մտածում, որ կարող է ինքը լինել խափվածի
դերում: Ես ասում եմ ինձ, ասում եմ քեզ ու
նրան, ով կարդում է այս գրածս՝
խոսեք՝
մի
լռեք:
Լիա Մովսիսյան
