Եկավ այն օրը, երբ դու ծնվեցիր:Դու փոքրիկ
էիր,լացկան կամ համեստ, բարուկ կամ չարուկ,անմեղ-մեղավոր: Մի քիչ մեծացար ու նույն լացկանից կամ համեստիկից, բարիից անվերջ, չարուկից մի քիչ, անմեղ-մեղավոր քեզանից հիմա ոչինչ չմնաց:Այս անգամ խենթուկ,գժուկ,խելագար, պատանի անհոգ ու աննպատակ: Ու գիտես ՝ հետո անցան տարիներ խելառ՝ քեզանից բան էլ չմնաց: Շարժվենք մի քիչ էլ միասին առաջ: Նայիր այստեղ քեզ՝ լուրջ ու մտախոհ, հոգնած ու նեղված աշխարհից այս մեծ: Մի քիչ էլ... նորից տարիներն անցան ու տես՝ արտաքինդ արդեն փոխվել է:
Ուշադիր նայիր՝ գլխիդ վրա սևի փոխարեն սպիտակ մազեր, իսկ հիմա դանդաղ նայիր հոգուդ մեջ, տես, հակառակն է՝ սպիտակը ներկվել ու սև է դարձել ու քեզ թվում է,
որ աննպատակ աշխարհի վրա ծանրացել ես դու:Հիմա դու չկաս, էլ այսքան բանից ոչինչ չմնաց: Քո նման մարդուց ու քեզնից հետո ոչինչ չմնաց:
ԼիաՄովսիսյան
