Կրթահամալիր այցելել էին, երեք անհատականություններ, երեք պայծառ, հետաքրքիր մարդիկ...

Այսօր <<Մխիթար Սեբաստացի>> կրթահամալիրում հյուընկալվել էին Armcomedy-ի տղանները: Հանդիպեցինք կենտրոնում, քայլեցինք դեպի Գեղարվեստի դպրոց, ծանոթացանք, դիտեցինք ցուցահանդեսին ներկայացված նյութերը, լսեցինք սովորողներին, եղանք պարտեզային խմբերում: Հանդիպումը տեղի ունեցավ միջին դպրոցի ակումբում,զրուցեցինք, տպավորությունները շատ լավն են, դրական: Սկսեմ այսպես`‹‹Ճանաչենք մեր ժամանակակիցներին›› նախագիծ. կրթահամալիր այցելել էին, երեք անհատականություններ, երեք պայծառ, հետաքրքիր մարդիկ, երեք <<ես>> էր,

Սեբաստացիներ բլոգավերլուծություն

Նորից ես եմ ու նորից վերլուծում եմ բլոգներ, բայց այս անգամ ինձ ծանոթ-անծանոթ սեբաստացիների բլոգներ. այս անգամ սկզբունքը հետևյալն է՝ անդրադառնում եմ այն դասավանդողների բլոգներին, ովքեր ինձ չեն դասավանդում: Բլոգները վարողներից շատերին չեմ ճանաչում, հետևաբար բացառում եմ նյութիս մեջ սուբյեկտիվության տարրերը: Ի դեպ բլոգները ընտրել են պատահականության սկզբունքով:

Դասավանդողների բլոգավերլուծություն...

Գրելով սովորողների բլոգների մասին, կարդալով դրաք, ուսումնասիրելով, հրապարակելով և արձագանքները տեսնելուց հետո, որոշեցի իրավունք վերապահել գրելու, ուսւմնասիրելու նաև Ավագ դպրոց վարժարանի մի քանի դասավանդողների բլոգներ: Կարծում եմ, դեմ չեք լինի: Լավ, սկսեցինք:

Բլոգավերլուծություն...

Սկսեմ նրանից, որ կարդում եմ ու սիրում եմ տեսնել, թե ինչպես են մտածում ընկերներս, ծանոթներս կամ ուղղակի սեբաստացինները, իսկ հասկանալու համար, թե ինչպես են նրանք մտածում, ինձ օգնում են բլոգները: Կարդում եմ, վերցնում օրինակներ, հաճախ քննադատում, մեկ-մեկ էլ հիանում: Եվ հիմա ուզում եմ խոսել այն բլոգների մասին, որոնց հետևում եմ և կարդում եմ՝ անկախ հանգամանքներից: Ի դեպ, ցանկումս ոչ միայն իմ կողմից սիրված բլոգներն են, այլև՝ չսիրած:

Արև,ծաղիկներ,թռչուններ ու վերջում Վիկա...

Հիմա նստած եմ դրսում,շուրջս լռություն է, չկա քաղաքի աղմուկը, չկա մեքենաների և մարդկանց ձայները,միայն բզեզների  բզբզոցն ու թռչունների ձայն է, որոնք հավանաբար երգում են, որ բարձացնեն ստեղծագործ միտքս:Ծաղիկների անուշահոտություն,որոնք ամեն մի շնչելուց լցվում են քթանցքներս,թիթեռներ և արև,որ մի պահ դուրս է գալիս և ծակելով աչքերս չի թողնում գրեմ, և մի պահ էլ անհետանում թողնելով ինձ ու աչքերս հանգիստ:Եվ չնայած այս հրաշք տեսարանին(նկատի ունեմ ծառերը,ծաղիկները,թռչուններն ու երկինքը) և էլ ավելի հրաշք զգացողությունների,ես հիմա պետք է գրեմ Վիկայի մասին:

Բենքսի. իմ ճամբարային նոր բացահայտումները շարքից

Բենքսին անգլիացի հայտնի ու սկանդալային գրաֆիկական նկարիչ է: Կենսագրության մեջ անվան հետ կապված  շատ հակասություններ կան. ամենատարածված տարբերակներում հնչում են Ռոբերտ կամ Ռոբին Բենքս անվանումները: Ենթադրվում է, որ ծնվել է 1974 թվականին Անգլիական քաղաքում ՝ Բրիստոլում: 1990-ակաների վերջերին սկսեց զբաղվել գրաֆիտով և երկար ժամանակ հանդես է գալիս որպես գրաֆիկական նկարիչ: Ժամանակի ընթացքում նրա նկարները դառնում են  հայտնի և մաշտաբային: Բայց Բենքսիի համար ավելի դժվար է լինում, քանի որ նա չէր կարող անընդատ փախչել ոստիկաններից, նրան թույլ չէին տալիս նկարել պատերին: Եվ մի անգամ  էլ...

Գրող, թե հազարավոր անտաղանդներից մեկը…

Սկսում եմ կարդալ, սակայն մտքիս մեջ հաշվում եմ 1, 2, 3, 4 երևի կվերջանա, դեռ կարդում եմ  5, 6, 7, 8, էլի չավարտվեց  9, 10 շարունակում եմ աչքերս աջ ու ձախ տանել՝ կարդալով ամեն մի բառ և փորձելով ամեն բառի մեջ իմաստ գտնել: Ահա  և վերջ, ավարտվեց, արդեն հասել էի  60-ին: Կարդում եմ Կարեն Անտաշյան, ժամանակակից հայ գրող:  «Կանաչ ոգիներ», «Սերը ծիրանի ժամանակ», «Ինքնագիր» և …(չեմ էլ հիշում ինչ): Ստեղծագործություններ, որոնք կարդալիս ոչինչ չեմ զգում: Մեջս ոչինչ չի խառնվում, ինչպես հաճախ լինում է այլ գիրք կարդալիս: Կարդալու ամբողջ ընթացքում միայն մի ցանկություն ունեի, որ երբևէ չեմ ունեցել այլ բան կարդալիս, ցանկանում էի որքան հնարավոր  է շուտ ավարտել: Սպասում էի ավարտին ու շարունակում մտքիս մեջ հաշվել: Ավարտվեց, վերջապես: Ավարտեցի. նա պարզապես մեկն  է հազարավոր մարդկանցից, որոնք գուցե չունեն տաղանդ, կամ ունեն (շատ քիչ) ու գրում են: