Ես եկել եմ…

Տես, ես եկել եմ:Ողջյունի ինձ, դե հարցրու  թե ինչպես են իմ գործերը,ինչպես է ընթանում կյանքս և վերջապես  հարցրու, թե ինչպես եմ ես:Խոսին խնդրում եմ:Լռում ես,չգիտեմ էլ թե ինչու:Կյանքիս բոլոր վառ,լուսավոր արևոտ օրերին կողքիս ես եղել ու կլինես:Լուռ կողքիս քայլում ես  մռայլ, սև, գորշ գույներով ներկված:Երբ փոքր էի արևոտ օրերին կողքիս թռվռում էիր,ժպտում ու բարևներ բաշխում բոլորին:Մի քիչ մեծացա ու դու դադարեցիր թռվռալ միայն վազում էիր անհասկանալի հայացքով:Անցավ ժամանակ, ու հիմա ես քեզնից միայն ժպիտ եմ խնդրում,խնդրում եմ որ լինես կողքիս բարևես ինձ ամեն պայծառ առավոտ:Օրերս անցնում են ու դու չես հասցնի ուղղել սխալներդ,չես հասցնի կատարել խնդրաքներս:Չգիտեմ,ինչու ես նեղացել ու չես խոսում,չգիտեմ, թե կյանքի, որ հարվածն է  քեզ գորշ,սև դարձրել:Չմտածես միևնույն է  կգա այն արևոտ օրը,երբ ես չեմ լինի:Կփնտրես ինձ սակայն գտնել չես կարողանա:Հաստատ գիտեմ  կուզես ուղղել սխալներդ,կասես իմ անունը,կկանչես,որ թթռվռաս,ժպտաս ու ողջյունես ինձ:Հարցնես, թե ինչպես են գործերս,ինչպես եմ ես:Կփորձես կատարել բոլոր խնդրաքներս:Բայց կլինի ուշ:Ու հիմա տես,ես եկել եմ:Ողջյունիր ինձ հարցրու թե ինչպես եմ,քանի ուշ չէ:Իմ արևոտ օրերի ընկեր, իմ գորշ,սև շողք:

Լիա Մովսիսյան 

Սխալների և վրիպակների համար հայցում եմ ձեր ներողամտությունը:

Մարդը և մարդը...

Եկավ այն օրը, երբ դու ծնվեցիր:Դու փոքրիկ էիր,լացկան կամ համեստ, բարուկ կամ չարուկ,անմեղ-մեղավոր: Մի քիչ  մեծացար ու նույն լացկանից կամ համեստիկից, բարիից անվերջ, չարուկից մի քիչ, անմեղ-մեղավոր քեզանից հիմա ոչինչ չմնաց:Այս անգամ խենթուկ,գժուկ,խելագար, պատանի անհոգ ու աննպատակ: Ու գիտես ՝ հետո անցան տարիներ խելառ՝ քեզանից բան էլ չմնաց: Շարժվենք մի քիչ էլ միասին առաջ: Նայիր այստեղ քեզ՝ լուրջ ու մտախոհ, հոգնած ու նեղված աշխարհից այս մեծ: Մի քիչ էլ... նորից տարիներն անցան ու տես՝ արտաքինդ արդեն փոխվել է: Ուշադիր նայիր՝ գլխիդ վրա սևի փոխարեն սպիտակ մազեր, իսկ հիմա դանդաղ նայիր հոգուդ մեջ, տես, հակառակն է՝ սպիտակը ներկվել  ու սև է դարձել ու քեզ թվում է, որ աննպատակ աշխարհի վրա ծանրացել ես դու:Հիմա դու չկաս, էլ այսքան բանից ոչինչ չմնաց:  Քո նման մարդուց ու քեզնից հետո ոչինչ չմնաց:

ԼիաՄովսիսյան

Հարցազրույց Աշոտ Բլեյանի հետ

http://www.youtube.com/watch?v=0xs9hJoRz54&feature=player_embedded

Ես սիրում եմ երգել,ավելի քան որևէ այլ բան…

Շատերի սիրելի 13-ամյա Լիդուշիկը սկսել է երգել դեռ 3 տարեկանից:Սկզբում երգում էր ընտանիքի անդամների և հյուրերի համար,իսկ հետո տատիկը տեսնելով, որ Լիդուշիկը լավ է երգում տարավ նրան <<Արևիկ>> մանկական և երիտասարդական համույթ:Որտեղ Լիդուշիկը սկսեց իր առաջին բեմական քայլերը:

-Կպատմես մի հետաքրքիր դեպք քո դպրոցական կյանքից:
-Միշտ ծիծաղով եմ հիշում այն օրը, երբ առաջին անգամ ուսուցչուհիս ինձ դասը պատմել հարցրեց. ես վեր կացա ու քայլելով շարքերի միջով սկսեցի պատմել ձեռքերս այս ու այն կողմ պարզելով.Բոլորը զարմացած հայացքներով նայում էին,իսկ ուսուցչուհիս չգիտեր ծիծաղեր թե դիտողություն աներ:

-Որ՞ն է քո կյանքի ամենամեծ ձեռքբերումը:
-Կյանքում ամենաշատը շնորհակալ եմ, որ ունեմ ընտանիք,հոգատար ծնողներ,որոնք էլ ինձ հետ ուրախանում են իմ բոլոր մեծ ու փոքր ձեռքբերումներով:

-Դու համագործակցել ես շատերի հետ,որ՞ն ես ամենից շատ կարևորում:
-Համագործակցել ասելով եթե ի նկատի ունեք դուետներ երգելը ասեմ,որ կարևորում եմ 2012թ-ին 2 զուգերգեըը `մեկը վաստակավոր արտիստուհի Նունե Եսայանի հետ,իսկ մյուսը ռուս աստղերից Դոմինիկ Ձոկերի հետ,ինչի համար անչափ ուրախ եմ:Համագործակցել եմ ու շարունակում եմ համագործակցել մեր երգահաններից շատերի հետ` Մանե Հակոբյան,Արսեն Գրիգորյան,Ավետ Բարսեղյան,Ռիչարդ Մադլենյան,Էդգար Ալեքսանյան և շատ ուրիշների հետ:

-Ո՞վ էիր ուզում դառանյիր փոքր ժամանակ:
-Երազում էի ուսուցչուհի դառնալ,բայց հիմա չեմ կարող հստակ ասել,դեռ չեմ կողմնորոշվել,բայց ինչ էլ դառնամ կյանքում միշտ կլինեմ բեմում:


-Որ՞ն է քո համար ամենամեծ բեմը,որտեղ ելույթ ես ունեցել:
-Ամենամեծ բեմը,որ ես երգել եմ դա եղել է "Նոր ալիքի" բեմը,բայց կարևորում եմ հայ հանդիսատեսին,այն ավելի ջերմ է ու հարազատ:



-Որ՞ն է քո կյանքի ամենամեծ նպատակը:
-Ամենամեծ նպատակ դեռ չեմ կարող ասել,թե որն է,բայց երազանքներ շատ ունեմ,որոնք աստիճանաբար հուսով եմ կիրագործվեն:

-Ին՞չ կցանկանաք աշխարհի բոլոր մանուկներին:
-Կուզենամ,որ բոլոր մանուկներն ունենան ընտանիք,ծնողներ ու որ միշտ հավատան հրաշքների:

-Որ՞ն է քո ամնեասիրելի մուլտֆիլմի հերոսը:
-Իմ ամենասիրելի մուլտֆիլմի հերոսը Չեբուրաշկան է:


-Ին՞չ պլաններ ունեք ապագայում:
-Մինչ տարվա վերջ ունեմ 2 հրավեր`մեկը Հռոմում հանրահայտ շոուի մասնակից պիտի լինեմ,մյուսն էլ դեկտեմբերին` Մոսկվա:Իսկ ապագայում իհարկե նոր երգեր, տեսահոլովակներ ու համերգներ կլինեն:

-Ին՞չ երաժշտություն ես նախընտրում:
-Ես նախընտրում եմ փոփ և ռոք երաժշտություն:




Լիա Մովսիսյան

Ինչպես է ապրում ներկայիս ազատ կոչվող երկրի սահմանամերձ գյուղի բնակչուհին…

Չինարին գյուղ է Հայաստանի Հանրապետության Տավուշի մարզում, Ախինջա գետի աջափնյակում։ՀԵնց այնտեղ Երկրի սահմանամերձ գյուղի փոքրիկ բնակչուհին՝ 12- ամյա Սոնան զրկված է ամեն ինչից՝ հագուստից,ուտելիքից և նույնիսկ հոր ջերմությունից:Ամեն ինչի մասին խոսում է թաղծոտ աչքերով,իսկ մոր մասին խոսելիս դեմքին ժպիտ է գալիս:Արցունքներով լցված աչքերով է պատմում թե ինչպես է հայրը նրան ծեծում,իսկ պատճառը այնքան էլ լուրջ  չէ:Նա հոր կողմից վերջին անգամ ծեծվել էր նրա համար, որ  դրսում խաղացել էր, այդ մասին պատմեց Սոնան՝ անչափ վախեցած:Սոնան անընդհատ կրկնում էր,որ հայրը վատն է և որ նրան չի սիրում:Սոնան ունի 2 եղբայր և 2 քույր:Քույրերն ու եղբայրները նույնպես զրկված են՝հագուստից,ուտելիքից:Գյուղի բնակիչներից տեղեկացա,որ Սոնայի հայրը ունի բավարար եկամուտ իր երեխաներին որոշ չափով  բարեկեցիկ պահելու համար:Սակայն այդ գումարը ծառայում է մեկ այլ ոչ կարևոր հարցի համար:Սոնան պնդում էր,որ տանը հաց չի լինում ուտելու և այդ պատճառով նա սոված է մնում:Նա լացում է և բղավում,որ իրեն մի փոքր հաց տան:Ականատես եղա այն պահին,երբ Սոնան  գետնից հավագում էր, ինչ որ փչացած հատապտուղներ և ուտում:Իսկ նրա մայրը՝ 31 ամյա Հասմիկը պնդում է,որ տանը կա բավարար չափով ուտելիք:Սոնան դպրոց է հաճախում,նա այս տարի 3-րդ դասարանում պետք է սովորի:Սոնան ասեց,որ լավ է սովորում և շարունակելու է լավ սովորել,որպեսզի մեծանա և դառնա բժշկուհի:Խոստացավ, որ բոլորին բուժելու է:Իսկ վերջում ժպիտով, բայց արցունքոտ աչքերով մի գեղեցիկ պար և երգ իր կատարմամբ նվիրեց ինձ և հաջողություն մաղթեց  և ասեց,որ հաջորդ անգամ նորից գամ,որպեսզի միասին գնանք խոտ հավագելու:

Լիա Մովսիսյան 

Պատուհանիցս այն կողմ…

Ես եմ:Ես ,որ ամբողջ կյանքում նայել է, նայում է ու նայելու է իր իսկ պատուհանից դուրս:Ամեն օր, ամեն ժամ,ամեն պահ դուրս նայելով հասկանում եմ,որ պատուհանիցս այն կողմ հազարավոր անմեղ,բայց թաց աչքեր կան, որ սպասում են այն մարդկանց օգնությանը ովքեր երբեք իրենց պատուհանից դուրս չեն նայել ու չեն էլ նայի:Պատուհանիցս այն կողմ մարդկանց անգույն,տխուր ու անհույս դեմքեն են,որ փնտրում են, ինչ որ բան, բայց գտնել չեն կարողանում:Պատուհանիցս այն կողմ անթիվ անմեղ երեխաներ չունեն ծնողական ջերմություն:Չունեն այն մարդուն, ով իրենց ժպիտ կպարգևի:Ա՜խ,եթե բոլորը նայեին իրենց պատուհաներից այն կողմ,գոնե մի փոքր հասկանային այս ամենը ու գուցե կգիտակցեին,որ շատ մարդիկ չունեն նույնիսկ պատուհան,որ դուրս նայեն:Այնքան եմ ցավում,որ ոչ բոլորին կարող եմ օգնել,էլ ավելի եմ ցավում, երբ պատուհանիցս այն կողմ տեսնում եմ այնպիսի մարդկանց,ովքեր այս ամենը նույնիսկ չեն էլ ուզում հասկանալ:Ցավում եմ,որ ապրում եմ այսպիսի եսասեր մարկանց կողքին:Տխուր եմ,որ պատուհանիցս այն կողմ այսքան տխրություն կա…:

Իրականացրեք ձեր երազանքները

Մեր կյանքում մենք պահում ենք երազանքներ և անհամբեր սպասում,որ դրանք իրականանան:Որոշներն իրականանում են,որոշներն էլ ոչ:Գոյություն ունեն մի շարք կանոններ ,որոնց դեպքում ձեր երազանքները որոշ չափով կիրականանան:

Երբևէ մտածել եք այդ մասին:Ստորև ներկայացված են մի քանի խորհուրդներ:

1. Երբ ձևակերպում եք երազանքը երբեք մի օգտագործեք “Չ” մասնիկը:Օրինակ`”Չեմ ցանկանում լինել գեր”, փոխարենը կարող եք պահել ` “ ուզում եմ լինել նիհար և հմայիչ”:
2. Երազանքը պահելու ժամանակ հարկավոր է այն կոնկրետացնել: Օրինակ` “ ուզում եմ ամռանը գնալ ծովային ճանապարհորդության” , այս երազանքը ավելի կոնկրետ կարող ենք ձևակերպել “ ուզում եմ այս ամռանը գնալ ծովային ճանապարհորդության” :
3. Երբ երազանք եք պահում միշտ հավատացեք,որ այն իրականանալու է:
4. Երազանք պահելու ժամանակ անպայման պատկերացրեք և փորձեք զգալ այն ինչ կզգայիք եթե Ձեր երազանքն իրականանար:
5. Կարող եք երազանքը պահելուց հետո,Ձեզ հետ միշտ վերցնել մի իր,որը կհանդիսանա այդ երազանքի իրականացման թալիսմանը:
6. Կազմեք պլան,որով կառաջնորդվեք Ձեր երազանքն իրականացնելու Ժամանակ:

Մաղթում եմ երազանքների իրականացում,և երբեք չուսահատվեք:Երազանքները վաղ, թե ուշ 

իրականանում են:

Սխալ կետադրության, կամ բացակայության համար հայցում եմ ձեր ներողությունը:

Պայքա´ր. փոխենք մեզ ու մեր երկիրը…

Պայքա´ր, հենց այս բառով էլ ուզում եմ սկսել: Պայքա´ր, մի բառ, որը կարծես ամփոփում է մի ամբողջ ոգի, կյանք ներշնչում,հավատ տալիս ամեն ինչի հանդեպ: Պայքա´ր, հենց այս բառով են մարդիկ կյանք առնում, իրենց մեջ սեր ծնում: Գցում բարության սերմեր և պայքարում դրանք խնամելու, մեծացնելու և հասցնելու այն աստիճանին, որ պտուղ տան: Պայքա´ր, որի իմաստը հասանելի չէ բոլորին: Մարդիկ գնում, կանգնում են մի տեղ ու նորից բղավում ` պայքա´ր: Բղավում են ինչ-որ մեկի կամ ինչ-որ բանի համար: Բայց մեզանից ոչ ոք, այդ թվում նաև ես, չենք մտածում ու չենք էլ փորձում հասկանալ այդ բառի նշանակությունն ու բարձրությունը: Մեզանից ոչ ոք չի ուզում հասկանալ և չի էլ հասկանա, որ առաջին բանը ինչի համար, կամ ինչի դեմ պետք է պայքարենք` ինքներս մեր դեմ պայքարն է: Գուցե անմտություն թվա, բայց ամենակարևորը`պայքարել ինքներս մեր դեմ: Պայքարել ու փոխել մեզ, դարձնել ավելի լավը, քան կանք ու եղել ենք: Հասնել այն աստիճանին, որ հասկանանք պայքա´ր բառի նշանակությունը: Ես սկսել եմ ու կշարունակեմ այնքան ժամանակ պայքա´րել ինքս իմ դեմ, մինչև փոխեմ այն, ինչն փոխելն այդքան դժվար է: Կփոխեմ այն, ինչը վնաս կտա թե´ քեզ և թե´ ինձ: Չեմ լացի ու չեմ էլ չարանա: Կպայքարեմ նաև միայնակ, բայց ավելի լավ չէ՝ կողքիս լինես և միասին պայքարենք: Կպայքարենք և կփոխենք ինձ, կդարձնենք ավելի լավը, հետո միասին կփոխենք քեզ ու նրան, իսկ նա կմիանա մեզ և կփոխենք մեկ ուրիշին: Կպայքարենք և կփոխենք բոլորին, կկերտենք մեզ ու մեր քաղաքը, երկիրը: Եվ գիտես ինչ՞ու, քանի որ մենք մեծ ենք, ուժեղ ենք, համախմբված, պայքարող խումբ:

Գիտե՞ք,որ

Հայոց Նոր տարին ուներ 7 հոմանիշ.Ամանոր,Նավասարդ,Տարեմուտ,Տարեգլուխ,Կաղանդ,Լոլե,Նոր տարի:

Հայկական առաջին բալետը Արամ Խաչատրյանի <<Երջանկությունն>> է,որը գրվել է 1939թ.,այն հետագայում վերանվանվել է <<Գայանե>>:

Ճապոնիայում ամուսնալուծության պատճառ կարող է հանդիսանալ ամուսնու բողոքն այն մասին,որ կինը քնում է տգեղ դիրքով և խռմփացնում է:

Ճապոնիայի բնակիչները մեկ սեզոնի ընթացքում ուտում են 15 հազար տոննա ելակ:

Առաջին տաքսի ծառայությունը ստեղծվել է 1897 թվականին:Ավտոմեքենան  կոչվում էր <<Վիկտորիա>>:

Առյուծը գիշատիչ կենդանիների մեջ ամենամեծն է,բայց ունի ամենափոքր սիրտը:

Կատուն լսում է միայն այն,ինչ իրեն հարկավոր է:Նա կարող է լսել մկան ոտնաձայնը,բայց կրակոցի ձայնից չարթնանալ:

+(պլյուս) և -(մինուս)  նշանները մաթեմատիկայի մեջ մտցրել  է Լեոնարդո դա Վինչին:




Շարունակելի...
Աղբյուրը`Ալբերտ Փարսադանյանի գրքից

Իմ մասին պատմվածք

Հերթական խաղաղ գյուղական առավոտն էր:Մարդիկ վաղ էին  արթնացել  և ամեն մեկը զբաղված էր իր առօրյա հոգնեցուցիչ կամ արբեցուցիչ գործով:Այդ հերթական առավոտի հերթական ծննունդն էլ բաժին ընկավ ինձ:Երևի ուզում էի ծնվել,բայց դեռ  շուտ էր ուզելու կամ չուզելու համար:Ինչպես բոլորի  կյանքում, այնպես էլ իմ դեպքում եղավ առաջին և  ամենակարևոր իրադարձությունը, որը իմ ցանկությամբ չէր:Այն պետք է լինել. Ուզեի թե ոչ:Ծնվեցի ես` ունենալով մեծ կամ փոքր թերություններ:Ծնվեցի ու ինձ հետ ծնվեց իմ ես-ը,որ մինչև  կյանքիս վերջ իմ հետ է լինելու:Պաշտպանվելով,երբեմն պաշտպանելով ինձ` այդ քնքուշ հոգին,այդ ես-ը սիրում է քեզ,սիրում է ինձ,որ իմ մեջ է,նրան, որ ինքն էլ ունի իր 
ես-ը,աշխարհին ու տիեզերիքին, բնությանն ու մոլորակին, ստեղծելու է առողջ կամ թեկուզ հաշմանդամ մարդու փոքրիկ,բայց կատարյալ ես-ը:
Շարունակելի....

Անհանդուրժողականություն

Մարդիկ ծնվում են,ու իրենց հետ ծնվում է նաև անհանդուրժողականությունը:Մեզանից անկախ լացում ենք,չենք հանդուրժում ինչ որ բան:Սոված ենք`լացում ենք,չենք հանդուրժում մայրիկի  րոպեական ուշացումը,պատանի ենք,էլի անհանդուրժող,չենք կուլ տալիս առաջին իսկ բացատրությունը:Երիտասարդ ենք,դարձյալ անհանդուրժող:Չենք հանդուրժում այն,որ մեր սիրած էակին ինչ որ մեկն էլ կարող է սիրել:Բոլոր տարիքներում էլ դու զայրանում ես,գոռում,վիճում կամ գուցե լուռ լացում,բայց մեկ է,անհանդուրժող ես:Ծեր ես ու նույն անհանդուրժողը / գուցե չարացած ես ինչ որ մեկի կամ ինչ որ բանի վրա?/,չես հանդուրժում այն,որ քեզ անուշադրության են մատնել:Մեռար,բայց նույն անհանդուրժողն ես մնացել/կեցվածքդ է դա ինձ հուշում/:Անհանդուրժող են նաև նրանք,ովքեր մնացին քեզանից հետո,ովքեր դեռ կան,ողջ են:Անհանդուրժող է կյանքը,աշխարհն ու բնությունը:Անհանդուրժող է նույնիսկ նա`ով ստեղծեց հանդուրժողականությունը:

«Այս աստղազարդ երկնքի տակ»

Այս աստղազարդ երկնքի տակ դու ես, ես եմ,մենք ենք,բոլորս ենք: Անմիջապես մեզ հետ, մեր կողքին բարին ու չարն է, ժպիտն ու թախիծն է,սերն ու ատելություն է:Երկիրը բոլորինս է ու այնտեղ ապրում ես, գուցե, ունենալով կամ չունենալով այն, ինչ ունի կողքինդ: Կարևորը աստղազարդ երկինք ունի մեզանից յուրաքանչյուրը: Ժպտում ես` նայիր երկնքին, միայն դու ես: Տխուր ես նայիր երկնքին` դու ես, ու քեզ ժպտացող աստղերը: Նրանց լույսերի ներքո է քո սերը` լույս, որ գուցե բաժանել կամ չես բաժանել, աստղ, որին երևի նկատել կամ անտեսել են, պատասխանել կամ թողել անպատասխան:Այստեղ, աստղազարդ երկնքի տակ, Երկիր մոլորակի սրտում ունես ընտանիք, գուցե և չունես: Այստեղ, այս աստղալից երկնքի տակ դու ժպտում ես,գուցե չես ժպտում,ունես տուն, գուցե չունես:Այստեղ, երկնքի լուսավոր հովանոցի տակ քո նմաներն են,գուցե և տարբեր:Այս երկնքի տակ քո կողքին ապրում են մարդիկ,որոնց քո օգնություն է պետք`կօգնես , թե չես օգնի, ինքդ գիտես:Այո’, երկինքը աստղազարդ է, նամանվանդ գիշերը, իսկ առավոտյան մեզ է ցոլում ամենաանմար աստղը` Արևը: Նայում եմ նրան ու հասկանում, որ կյանքը զարդ է, բնության ու տիեզերքի նվեր, բայց այդ զարդից այն կողմ հայացքներ, աչքեր, կան որոնք տեսնում են միայն թախիծ: Դու չես տեսնում, գուցե չես ուզում տեսնել, այն ինչ պետք է տեսնես:Չես մտածում, գուցե չես ուզում մտածել, այն մասին, ինչի շուրջ պետք է մտածես: Դու այն չես, ինչ պետք է լինես,գուցե չես ուզում:Այս աստղազարդ երկնքի տակ դու կաս,գուցե և չկաս,չես ուզում լինել, ու դու չես լինի այնքան ժամանկ, քանի դեռ չես հասկացել, որ կյանքը միայն զարդ չէ քեզ համար, որ աստղազարդ երկինքը քեզ է նայում վերևից:

Լիա Մովսիսյան

Ուզում եմ խոսել…

                                                       Հրապարակախոսություն

Ապրում ենք,ապրում ենք այս երկրում, մտածելով, որ ամեն ինչ լավ է, մեր երկիրն է, որ կա, մարդիկ ազատ են, շնչում են, անում են այն, ինչ ուզում են, իհարկե, կան  վատ ապրողներ, դե ոչինչ, մի քանի գրոշ կշպրտենք…

Ապրում ենք  ու մտածում  միայն մեր մասին, չէ ես չեմ ասում ապրիր միայն ուրիշների համար, ապրիր նախ քեզ համար, իսկ հետո՝ կողքինիդ համար: Ապրում ես, երբ կողքիդ մարդուն ծեծում են, սպանում, բայց դու կանգնած ես ու չես էլ մտածում, որ դու կարող  էիր լինել նրա տեղը: Դու չես մոտենումու չես օգնում `վախենում ես, որովհետև վախկոտ ես: Դու նստում ու  տեսնում ես, թե ինչպես են խափում քեզ նման երկու աչք ունեցող մարդուն: Դու խոսում ես, երբ համարձակ ես, իսկ մյուսը չի խոսում, լուռ նայում է: Մյուսը չի մտածում, որ կարող է ինքը լինել խափվածի դերում: Ես ասում եմ ինձ, ասում եմ քեզ ու նրան, ով կարդում է այս գրածս՝ խոսեք՝ մի լռեք:

Լիա Մովսիսյան

Եղիր նրանց կողքին

Աշխարհում կան մարդիկ, որոնք ունեն քո կարիքը:  Ունեն սիրո, վստահության ու կարեկցանքի կարիք: Դու ես նրանց լսելու, հասկանալու և ուժ  տալու: Մարդանց  աշխարհը տարբեր է, երբեմն` անգույն ու աննպատակ: Դու  ես այն լցնելու գույներով, տալու ես արև` պայծառ շողերով, տալու ես ժպիտ` ուրախ պահերին, տալու ես սեր, որը  նա երբեք չի ստացել, տալու ես հավատ, որը նա վաղուց  կորցրել  էր ու փնտրել չէր ուզում: Լսելու ես նրան, ինչպես լսում են քեզ, սիրելու  ես նրան ինչպես քույրը եղբորը, փայփայելու` ինչպես մայրը նորածնին: Մենք բոլորս էլ կտանք նրանց ժպիտ, եթե միայն ցանկանանք: Այդ փոքրիկ ժպիտը ու հավատը մի կյանք կթվա նրան: Այդ փայփայանքը մի բարի աշխարհ կդառնա նրա համար: Նա կժպտա ու հոգին կզգա այն, ինչն երբեք չէր զգացել: Կլինի այն, ինչ մենք ենք, կհավատա նրան,   ինչին բոլորս ենք հավատում: Կսիրի ու կսիրվի, կժպա ու կժպտան, կխոսի  ու կլսի, կների ու կներվի: Հավատացե’ք, ձեր գոյությամբ այս մեծ աշխարհի փոքրիկ մասնիկի հոգին կլցնեք ուրախության բերկրանքով: Եղի'ր նրանց կողքին:

Լիա Մովսիսյան


Սխալների և անտեղի կետադրություների համար կներեք: