Իմ ուղերձը իմ քաղաքին...

Երևան, թվում է, թե վարդագույն ես, գեղեցկացած, ծաղիկներով ու ծառերով ու ասահման  լույսերով: Իրականում  քեզ սարքել են, քեզ  գույն են տվել, ծաղիկ տնկել ու ծառերդ  էլ կտրտել են ու իբր թե գեղեցկացրել: Չգիտեմ` ինչ տարօրինակ լույսեր կախել, դրանք վառել, ու կարծում են, թե սիրուն ես: Պատեհ, անպատեհ առիթով հասնում են վրադ ու ձևավորում, իսկ ներսումդ մեծ տուփով խուլիգաներ, ավազակներ, գողեր, չարեր բերել լցրել ու կարծում են, թե դու գոհ ես: Գիշերները քեզ չեն թողնում, որ դու քնես, անբարոյանակներ`

մինչև ուշ գիշեր կանգնած բարոյականերին սպասողներ: Չգիտեմ` ինչ այգիներ, մեջը լցրած շատ աղջիկ դարձած  տղաներ, կամ դրա ճիշտ հակառակը, բայց նայիր, տես,  էլի մարդիկ մտածում են` երջանիկ ես: Արտաքինից շշմելու ես, իսկ ներիքինից անտանելի: Ոմանք ասում են, թե քեզ սիրում են, ոմանք քեզ թողնում  ու հեռանում են, ու նորից ասում, որ սիրում են, իսկ իրականում քեզ ատում են: Ով է քեզ սիրում, ով է քեզ ատում, ով է քեզ մաքրում կամ էլ կեղտոտում: Ով է քեզ գրկում, կամ էլ բաց թողնում, ուրիշ քաղաքներում ապաստան գտնում: Ով է խնամում, կամ «գեղեցկացնում»:  Երևա~ն, դու վարդագույն ես, գեղեցկացած, ծաղիկներով ու ծառերով ու անսահման լույսերով, իսկ ներսում` ռաբիս, աղքատ ու դժոհ-արտագաղթող, անօրինական: